Hoe wandelen rugpijn kan voorkomen

Lage rugpijn is een van de belangrijkste oorzaken van invaliditeit en treft naar schatting 619 miljoen mensen wereldwijd. Voor veel mensen die lijden aan lage rugpijn, is hun toestand cyclisch en keert hun pijn terug, zelfs na herstel. Bijna 70 procent van de mensen die herstellen van lage rugpijn kan binnen een jaar een nieuwe episode ervaren.

Wandelen zou deze cyclische mensen met lage rugpijn een gemakkelijke, betaalbare methode van verlichting kunnen bieden, meldden onderzoekers onlangs in The Lancet. In de nieuwe studie werd gekeken of een geïndividualiseerd loopprogramma de terugkeer van lage rugpijn kon voorkomen bij patiënten die onlangs waren hersteld van een episode. Patiënten die begonnen met een regelmatig wandelschema hadden minder kans op een terugkeer van hun lage rugpijn binnen een jaar of langer. Voor de patiënten bij wie de lage rugpijn terugkeerde, leek regelmatig wandelen het gemiddelde aantal dagen tussen de episodes te verlengen.

"De overgrote meerderheid van het onderzoek naar rugpijn kijkt naar de behandeling van die episodes, maar niet naar preventie", zegt Mark Hancock, een onderzoeker aan de Macquarie University in Sydney, Australië, en een van de auteurs van de studie. "We dachten dat het erg belangrijk was om ons te concentreren op het voorkomen van toekomstige episodes en patiënten vaardigheden te geven om hun eigen rugpijn te beheersen, wetende dat dit voor de meeste mensen een fluctuerende, langdurige aandoening is."

Aërobe oefening helpt

Het is al lang bekend dat beweging helpt bij pijn in de onderrug, en het bewijs voor aërobe oefening als behandeling is uitzonderlijk sterk, zegt Comron Saifi, een orthopedisch chirurg in het Houston Methodist Hospital, die niet betrokken was bij het onderzoek. Als gevolg hiervan zijn er een aantal klinische richtlijnen die lichte aërobe activiteit, zoals wandelen, aanbevelen als een strategie voor het beheersen van episodes van lage rugpijn.

Ondanks dat het een veel voorkomende behandeling is, is de effectiviteit van wandelen bij het voorkomen van lage rugpijn niet zo goed bestudeerd. Toch biedt wandelen voordelen die het al een goede kandidaat maken voor preventie. De beweging stimuleert de bloedtoevoer naar de wervelkolom, wat helpt bij genezing door de hoeveelheid zuurstof en voedingsstoffen die daarheen worden vervoerd te verhogen. Bij het lopen "bevindt de wervelkolom zich in een positie waarin deze op een zachte manier wordt uitgedaagd", zegt Femi Betiku, een fysiotherapeut en Pilates-instructeur gevestigd in Westchester, New York, die niet betrokken was bij het onderzoek. Deze zachte uitdaging oefent precies de juiste hoeveelheid kracht of belasting uit op de wervelkolom en heeft een aantal voordelen voor de spieren en gewrichten van de onderrug.

"Als je naar wandelen kijkt, gaat er een heel mooie, repetitieve, maar vrij lage belasting door de wervelkolom, en we weten dat dat echt geweldig is voor weefsels," zegt Hancock. "Alle weefsels in ons lichaam reageren op belasting. Ze worden sterker en gezonder door te laden." Voor de onderrug omvat dit de spieren die de wervelkolom omringen en ondersteunen, evenals de wervels en kraakbeenschijven waaruit de wervelkolom bestaat. De zachte impact van wandelen bevordert de bloedtoevoer naar deze weefsels, terwijl ook het kraakbeen en het bot van de wervelkolom worden versterkt. Studies hebben aangetoond dat regelmatige hardlopers sterkere, gezondere kraakbeenschijven hebben dan niet-hardlopers, en men denkt dat wandelen een soortgelijk effect heeft.

Wandelen, samen met andere vormen van lichte aërobe oefening, heeft ook het effect dat mensen worden geholpen te bewegen in een tijd waarin ze misschien geen vertrouwen hebben in hun vermogen om dit te doen. Wanneer mensen lijden aan een episode van lage rugpijn, beginnen ze "de voorkeur te geven aan bepaalde posities", zegt Kris Gordon, een fysiotherapeut aan de Washington University in St. Louis, die niet betrokken was bij het onderzoek. "We worden bang om op bepaalde manieren te bewegen." Niet bewegen kan de zaken zelfs erger maken. Hoewel dit op dit moment voelt als het juiste om te doen, kan dat er op de lange termijn voor zorgen dat mensen verstijven, waardoor de episode van pijn wordt verlengd. 

In Hancock's ervaring als fysiotherapeut kunnen veel patiënten die last hebben van terugkerende episodes van lage rugpijn op een punt komen waarop ze bang zijn om te bewegen, zelfs als de pijn er niet is. "Er is een constant gevoel van 'Wanneer komt het terug?'" Zegt Hancock. "Ik heb met veel patiënten gesproken die al een tijdje geen rugpijn hebben gehad, maar ze leiden nog steeds een heel beschermd leven", uit angst dat ze iets zouden kunnen doen om een opflakkering van hun pijn te veroorzaken. Dit kan er op zijn beurt toe leiden dat hun spieren verstijven, waardoor ze kunnen worden voorbereid op een recidief.

Geïndividualiseerd wandelprogramma

Om concrete gegevens over wandelen en preventie te krijgen, rekruteerden Hancock en zijn collega's 701 mensen die hersteld waren van een recente episode van lage rugpijn die gemiddeld 4-5 dagen had geduurd, zonder aanwijsbare oorzaak. Om in aanmerking te komen voor het onderzoek, moesten de deelnemers ook geen regelmatig trainingsprogramma hebben. Hoewel de gemiddelde leeftijd voor de deelnemers aan de studie slechts 54 jaar oud was, hadden diezelfde mensen in het verleden gemiddeld 33 episodes van lage rugpijn gemeld.

Het team concentreerde zich op de klassieke patiënt met lage rugpijn. "Voor de meeste mensen met rugpijn is het een terugkerende, fluctuerende aandoening", zegt Hancock. Eerder werk heeft aangetoond dat deze pijnepisodes gemiddeld 5-6 dagen aanhouden.

Onderzoekers sorteerden patiënten in twee groepen. De eerste groep kreeg zes sessies met een fysiotherapeut. In deze sessies was het doel om een geïndividualiseerd wandelprogramma te ontwikkelen; In de loop van zes maanden werkte elke persoon toe naar 30 minuten per dag, vijf dagen per week. De tweede groep kreeg geen behandeling.

Voor de behandelgroep pasten therapeuten het loopprogramma aan, afhankelijk van de fysieke beperkingen en levensomstandigheden van de persoon. Deelnemers kregen ook advies over hoe ze met hun pijn konden omgaan, in het geval dat deze terugkwam.

Het aanbieden van individuele coachingsessies hielp deelnemers manieren te vinden om wandelen in hun leven in te passen, of het nu ging om lopen naar het werk of het een gewoonte maken om elke dag op een bepaald tijdstip te lopen, terwijl ze er ook voor zorgden dat ze het programma gemakkelijk maakten in een tempo dat duurzaam was voor hun fysieke capaciteiten. Hoewel de sessies aanvankelijk face-to-face waren, schakelden de onderzoekers na COVID-19 over op telehealth-sessies, waardoor ze patiënten konden rekruteren in een aantal zeer afgelegen gebieden van Australië waar het soms zelfs moeilijk is om bij een huisarts te komen.

De aanpak sluit aan bij trends die therapeuten in klinische settings zien. "Het belangrijkste is om een patiënt te ontmoeten waar ze zijn", zegt Jake Keller, een fysiotherapeut aan het University of Rochester Medical Center in New York die niet bij het onderzoek was aangesloten. 

Deelnemers in beide groepen rapporteerden of en wanneer ze een terugkerende episode van lage rugpijn hadden, en de wetenschappers volgden hun voortgang gedurende ten minste een jaar en tot drie jaar voor sommige patiënten.

Voor de groep die advies kreeg over wandelen, hadden ze 28 procent minder kans om een terugkerende episode van lage rugpijn te melden in vergelijking met degenen die geen behandeling hadden gekregen. Van alle deelnemers bij wie de lage rugpijn terugkeerde, ging de wandelende groep gemiddeld 208 dagen tussen recidieven, terwijl de groep die niet liep gemiddeld 112 dagen tussen recidieven rapporteerde. 

De bevindingen benadrukken de bredere rol die beweging speelt bij genezing. "Ons lichaam geneest prachtig, maar het heeft een goede omgeving nodig om te genezen, en de helende omgeving is beweging", zegt Hancock. "Als je beweegt, voelt het beter."

Dit artikel is een vertaling van het artikel geschreven door Rachel Fairbank. Gepubliceerd in the Lancet op 16 september 2024. 

Terug naar overzicht