Kerstverhaal; hebzucht of delen?

Hebzucht of delen?

Het zijn de gure dagen voor Kerst. Een koude wind, sombere dagen en vele lichtjes achter de ramen.

Ook op de praktijk schuifelen cliënten en sporters naar binnen: ze worden welkom geheten aan de balie en nemen plaats in de wachtkamer of lopen door naar de trainingsruimte. Fijn dat je er bent!

Het welkom wordt ondersteund sinds jaar en dag met een klein gebaar: een schaaltje met pepermunt. Die geste is niet zomaar. Het is een teken van vriendelijkheid en een beetje comfort voor allen die onze praktijk bezoeken.

Maar in de ogen van sommigen is de schaal met pepermuntjes een goudmijn, een kans om meer te nemen dan wat fatsoenlijk is. Niet één, twee of drie verdwijnen er in de broek- of jaszak maar met de hele hand wordt gegraaid. Steeds brutaler. Bij het signaleren van die handen die steeds maar weer grote hoeveelheden meepakken , slinkt de voorraad als sneeuw voor de zon. Het zijn net kleine Scrooge’jes die steeds meer en meer willen.

En als dan dat kleine meisje netjes komt vragen of ze een pepermuntje mag, is de schaal leeg. Je moet je toch ongemakkelijk voelen bij de gedachte dat als je zoveel pepermunt steeds in één keer pakt of graait, je de ander met lege handen achterlaat.

Het meisje krijgt het laatste pepermuntje wat we nog in huis hebben. Ze breekt het doormidden, geeft de helft terug aan mij en zegt: delen is ook lief. In de wachtkamer werd het weer iets warmer.